Bes­kuć­nik iz Pet­nji­ce, pe­de­se­te­pe­to­go­di­šnji Me­ho Ko­rać, ko­ji je po­sled­nje če­ti­ri go­di­ne ži­vio uglav­nom u nap­šu­te­nim ku­ća­ma, naj­vi­še u sta­roj zgra­di osnov­ne ško­le u Ne­da­ku­si­ma, ko­nač­no je do­bio krov nad gla­vom. Smje­šten je u Dom za sta­ra li­ca u bje­lo­polj­skom na­se­lju Me­da­no­vi­ći gdje ima po­treb­ne uslo­ve za ži­vot do­sto­jan čo­vje­ka. Umje­sto vo­de i su­vog hlje­ba, što mu je naj­če­šće bi­lo glav­no je­lo do­bio je obro­ke tri pu­ta dnev­no. Re­dov­no ga obi­la­ze i po­kla­nja­ju mu pa­žnju za­po­sle­ni u Do­ma za sta­re, na če­lu sa di­rek­to­rom De­ja­nom Pa­vi­će­vi­ćem.
Ko­ra­će­vo spa­sa­va­nje je po­če­lo pod­sti­ca­jem mje­šta­na Ne­da­ku­sa ko­ji su ne­vla­di­nim ak­ti­vi­sti­ma uka­za­li na te­žak ži­vot Ko­ra­ća. Mi­re­la Spa­hić sa ne­ko­li­ko svo­jih ko­le­gi­ni­ca uspje­la je da or­ga­ni­zu­je ak­ci­ju i Me­ha smje­ste u ovu ge­ron­to usta­no­vu.
– Bio je to stra­šan pri­i­zor, kad smo Me­ha na­šli u pri­grad­skom na­se­lju Ne­da­ku­si u jed­noj sta­roj na­pu­šte­noj ško­li, gdje ni­je bi­lo ni vra­ta ni pro­zo­ra. Umje­sto jor­ga­na ili će­be­ta, po­kri­vač su mu bi­le na­sla­ge sme­ća. Na­šli smo ga u te­škom sta­nju, bio je po­ki­sao, iz­glad­nio i uz­ne­mi­ren – ka­že Spa­hi­će­va. Ona je do­da­la da su o sve­mu od­mah oba­vi­je­sti­li Cen­tar za rad i so­ci­jal­no sta­ra­nje za op­šti­ne Bi­je­lo Po­lje i Moj­ko­vac, kao i Dom za sta­re u Bi­je­lom Po­lju.
Oni su br­zo re­a­go­va­li i pre­u­ze­li Ko­ra­ća. Smje­šten je u Dom za sta­ra li­ca, gdje su ga Spa­hić i nje­ne ko­le­gi­ni­ce pre­kju­če po­sje­ti­le i uvje­ri­le da mu je do­bro.
– Ni­je­smo ga mo­gli pre­po­zna­ti. Bio je to sa­svim dru­gi čo­vjek. Bio je pre­sre­ćan što je na­šao svoj no­vi dom, ujed­no je tra­žio da tu osta­ne. Ka­že da mu je pre­li­je­po. Pri­je sve­ga to­plo, da ima da je­de i da je po­stao pri­ja­telj sa svim sta­na­ri­ma i za­po­sle­ni­ma, ko­ji su ga li­je­po do­če­ka­li i pri­hva­ti­li – ka­že Spa­hić.
Ko­rać ka­že da je do do­la­ska u Dom ži­vi od da­nas do sju­tra.
– Ni­je­sam pu­no ma­rio da li ću se uju­tru pro­bu­di­ti živ. Na­vi­kao sam na te­ško­će. Ne­kad da­ni­ma ni­šta ni­je­sam jeo. A ni­je­sam že­lio da pro­sim. Vo­da mi je bi­la glav­ni obrok. A ka­ko sam ži­vio to sa­mo ja znam – ka­že Ko­rać. Na te­ške da­ne že­li što pri­je da za­bo­ra­vi.
Me­ho ka­že da je če­ti­ri go­di­ne ži­vio u Ne­da­ku­si­ma, a ra­ni­je u sta­roj ku­ći u Pet­nji­ci, ko­ja mu je osta­la od oca. Me­đu­tim, obje­kat je oro­nuo i ni­je bio za sta­no­va­nje, po­sto­ja­la je opa­snost da mu se sru­ši na gla­vu. On ka­že i da je pri­je dvi­je go­di­ne, pro­veo mje­sec da­na u Do­mu za sta­re u Bi­je­lom Po­lju, gdje su ga do­ve­li po­li­ci­ja­ci sa gra­ni­ce, ali tu ni­je mo­gao da osta­ne, jer ni­je is­pu­nja­vao uslo­ve za stal­ni bo­ra­vak. Ta­ko­đe, iz­ra­zio na­du da će ga sa­da pri­mi­ti u ovaj dom. Me­ho je po­tvr­dio da je i ko­ri­snik so­ci­jal­nog da­va­nja, i da pri­ma 45 eura.
De­jan Pa­vi­će­vić, iz­vr­šni di­rek­tor Do­ma za sta­re ka­že da su na­kon što su oba­vi­je­šte­ni o Me­hu Ko­ra­ću, uz sa­gla­snost Cen­tra za rad i so­ci­jal­no sta­ra­nje za Bi­je­lo Po­lje i Mo­jo­vac, re­a­go­va­li i pri­hva­ti­li ga pod svoj krov, i ujed­no pre­u­ze­li svu bri­gu oko nje­go­vog sme­šta­ja i zdrav­stve­nog zbri­nja­va­nja.
– S ob­zi­rom da je Ko­rać iz Pet­nji­ce i ko­ri­snik so­ci­jal­nog sta­ra­nja i da je za nje­ga za­du­žen Cen­tar za so­ci­jal­no sta­ra­nje iz Be­ra­na, uz da­lju ko­mu­ni­ka­ci­ju sa nji­ma kao i nji­ho­vim ko­le­ga­ma iz Bi­je­log Po­lja i Moj­kov­ca, gle­da­će­mo da obez­bi­je­di­mo da­lji nje­gov bo­ra­vak u do­mu, s ob­zi­rom da je iz­ra­zio že­lju da na­sta­vi da bu­de naš ko­ri­snik – is­ta­kao je Pa­vi­će­vić.M.N.